تپلیزوماب ابتلا به دیابت نوع 1 را در میان افراد پر خطر به تاخیر می اندازد

25 ژوئن 2019- آزمایشات جدید نشان می‌دهد یک نوع درمان ایمنی می‌تواند شروع دیابت نوع یک را در میان افراد پر خطر به طور میانگین حدود دو سال به تاخیر بیاندازد.

دیابت نوع 1 یک بیماری خودایمنی مزمن است که منجر به تخریب سلول های بتای تولید کننده انسولین و وابستگی فرد به انسولین خارجی برای بقاء می شود. برخی از افراد بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند. سن بر خطر ابتلا به این بیماری تاثیر دارد؛ این بیماری یکی از مزمن‌ترین بیماری‌هایی است که در دوران کودکی ظاهر می‌شود. همچنین احتمال ابتلا به این بیماری برای مردان بیش از زنان است و سابقه خانوادگی در افزایش احتمال ابتلا به آن موثر است.علاوه بر این، جغرافیا نیز در خطر ابتلا به دیابت نوع 1 نقش دارد. به طور مثال شیوع این بیماری در سوئد، فنلاند، نروژ، انگلیس و جزیره ساردینیا بیشتر و در چین و کشورهای آمریکای جنوبی کمتر است.برخی از مداخلات می توانند قطع تولید انسولین را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 به تاخیر اندازند، با این وجود ما به مداخلاتی نیاز داریم که بتواند از پیشرفت بالینی بیماری جلوگیری کند یا آن را به تاخیر اندازد.

بهمین دلیل دانشمندان یک آزمایش 2 مرحله ای، تصادفی، کنترل شده ی دو سو کور با استفاده از تپلیزوماب[1] انجام دادند.این دارو یک پادتن مونوکلونال است و با هدف قرار دادن نوعی سلول ایمنی، می تواند حمله ی این سلولهای ایمنی به سلولهای بتا را تحت تاثیر قرار ‌دهد. در این بررسی تاثیر این دارو بر روی ۷۶فرد ۸تا ۴۹ساله که اعضای خانواده ‌شان به دیابت نوع یک مبتلا بوده و در خون آنها دو نوع اتوآنتی‌بادی مرتبط با دیابت وجود داشت، مورد آزمایش قرار گرفت.55 نفر از شرکت کنندگان 18 سال یا بیشتر سن داشتند. 44 نفر از آنها به صورت تصادفی برای گروه تپلیزوماب و 32 نفر برای گروه دارونما انتخاب شدند. بیماران به صورت تصادفی برای یک دوره 14 روزه ی درمان با تپلیزوماب یا پلاسبو انتخاب شدند و پیگیری این افراد برای پیشرفت به دیابت نوع 1 بالینی با استفاده از آزمون های تحمل گلوکز خوراکی در فواصل 6 ماهه انجام شد.

نتایج این تحقیق نشان داد که میانگین زمان تشخیص دیابت نوع 1 در گروه تپلیزوماب 48.4 ماه و برای گروه پلاسبو 24.4 ماه بود. این بیماری در 19 نفر از شرکت کنندگان گروه تپلیزوماب(43٪) و در 23  نفر از گروه دارونما(72٪) تشخیص داده شد. نسبت خطر برای تشخیص دیابت نوع 1 در گروه تپلیزوماب در مقایسه با پلاسبو، 0.41بود( فاصله اطمینان 95٪، 0.22 تا 0.78؛P = 0.006 با استفاده از الگوی خطرات متناسب کاکس[2]).  میزان سالانه ی تشخیص دیابت 14.9٪ در سال در گروه تپلیزوماب و 35.9٪ در سال در گروه دارونما بود.

همانطور که انتظار می رفت عوارض ناشی از داروی تپلیزوماب بثورات پوستی و لنفوپنی گذرا بود. سلولهای TIGIT+KLRG1+CD8+ T  در گروه تپلیزوماب بیشتر از گروه دارونما بود. در تعداد کمتری از افراد گروه تپلیزوماب نسبت به گروه پلاسبو، با مشخصات: HLA-DR3 منفی، HLA-DR4  مثبت و یا anti–zinc  transporter 8 antibody منفی، دیابت تشخیص داده شد.

محققان نتیجه گیری نمودند که تپلیزوماب پیشرفت به دیابت نوع 1 بالینی را در شرکت کنندگان در معرض خطر بالا به تاخیر می اندازد. بودجه ی این تحقیقات توسط مؤسسه های ملی سلامت و سایر موسسات بهداشتی دولتی تأمین شد.

منبع:

https://www.nejm.org/doi/10.1056/NEJMoa1902226